Podczas wakacyjnych wycieczek zagranicznych z zazdrością patrzyliśmy na pasażerów wielkich wycieczkowców, którzy co dzień mogli obudzić się w nowym miejscu bez konieczności codziennego pakowania bagaży. I wzdychaliśmy z żoną do tych pływających hoteli. A gdyby tak kiedyś tak popłynąć? Nie przypuszczaliśmy, że marzenie tak szybko się spełni i po kilkunastu latach wzdychań rzuciliśmy się od razu na głęboką wodę – bardzo, bardzo głęboką wodę. Bo plan podróży zakładał przelot przez ocean do portu w Miami na Florydzie, rejs włoskim wycieczkowcem wokół wysp karaibskich i po zamknięciu pętli oraz zatankowaniu paliwa znów w Miami. Drugi etap wycieczki, czyli skok przez Atlantyk, po którym miał być finalny trzeci etap w postaci rejsu po Morzu Śródziemnym z fantastycznym końcem w Wenecji. Trzy w jednym to normalnie podróż życia. Tam pogoda jak w środku lata, a u nas lutowy środek zimy. Klapki i szorty wraz z czapkami i kurtkami puchowymi – tak jeszcze nigdy nie pakowaliśmy się na wyjazd.
Byliśmy zupełnymi żółtodziobami w rejsowaniu i pomysł wydawał się nam zupełnie szalony, ale ciekawość świata była większa. Od razu pojawił się pomysł: zabieram radiostację, żeby się nie nudzić podczas ponadtygodniowego rejsu przez ocean. A może na Karaibach zapełnię album QSL-ek nowymi zdobyczami? Floryda, Bahamy, Dominikana, Jamajka, Kajmany, Honduras, Meksyk, Puerto Rico, Antigua i Barbuda – te państwa na trasie są tak dobrze mi znane z eteru z mojej młodości, gdzie w latach osiemdziesiątych, po każdym DX-owym nasłuchu biegłem do atlasu sprawdzić, gdzie na mapie leży egzotyczne państwo. Podróżowałem godzinami palcem po mapie i oczami wyobraźni widziałem bajeczne plaże z palmami przeglądającymi się w lazurowym oceanie. Jasne, jasne; Morze Karaibskie, palmy … W czasach towarzysza Gierka, w tej szarej PRL-owskiej rzeczywistości nawet marzyć o czymś takim było trudno.
No i niestety teraz marzenia o zabraniu transceivera przegrały w bezwzględnej wojnie na kilogramy. Limity bagażu lotniczego nie pozostawiały złudzeń: po wstępnym zważeniu walizek na 35-dniową wyprawę okazało się, że nie ma szans na trx. To może choć porządny odbiornik? Tak, tak mam jeszcze w piwnicy zapas nasłuchowych QSL-ek. Co prawda, nieco siermiężnych, nieprzystających do dzisiejszych standardów graficznych, ale po 40 latach nieobecności kartoniki za znakiem SP-3051 znów mogłyby wyruszyć w świat. Tylko, że ja nie mam zgrabnego, lekkiego odbiornika krótkofalowego.
Jak trwoga to do … klubu. Tak, tak, stary, dobry klub SP9KJM na pewno mnie nie zawiedzie. No może niekoniecznie stary, bo pochodzący z 1959 roku Klub Łączności SP9KJM przy Domu Kultury “Chemik” w Siemianowicach Śląskich jest moim rówieśnikiem, a ja jak dotąd za starego się nie uważam. Pozostańmy więc przy przymiotniku dobry. Jeden telefon do prezesa klubu Tadeusza SP9HQJ, a wieczorem na stronie internetowej klubu ukazało się stosowne ogłoszenie z moja prośbą o wypożyczenie przez któregoś z klubowiczów na czas rejsu stosownego odbiornika. Zaraz potem niezwykle serdecznie zareagował Marek SP2NNO,który zakomunikował mi: mam dla Ciebie radio i pożyczę na wyjazd bez problemu. Hura!!! To nie slogan, że krótkofalowcy to jedna wielka rodzina. Tak jest naprawdę. Nie znałem Marka wcześniej, ale fakt, że wszyscy krótkofalowcy zwracają się do siebie per Ty przełamuje wszelkie lody i po chwili rozmowy znaliśmy się już jak łyse konie.
Ale niestety znów kłody po nogi, ponieważ dokładnie wczytałem się w stronę armatora, na której zamieszczona była lista zabronionych przedmiotów, jakie nie mogą znaleźć się na pokładzie. To zabrzmiało dla mnie jak wyrok, ponieważ do przedmiotów zabronionych należały radiowe sygnalizatory położenia awaryjnego (EPIRB), radia, odbiorniki szerokopasmowe (skanery), telefony satelitarne, transformatory, lasery i wskaźniki laserowe. I to tylko część z obszernego wykazu urządzeń zakazanych, z którym nie ma co polemizować, bo każdy bagaż był szczegółowo prześwietlany tuż przed wejściem na pokład statku. Później, w czasie rejsu okazało się, że niezwykle restrykcyjnie traktowano bagaże podróżnych. Nasza próba przemycenia w bagażu podręcznym zupełnie nieszkodliwego, maluteńkiego czajniczka elektrycznego okazała się nieskuteczna i czajniczek ten zasilił w końcu magazyn depozytowy na promie. Ale Marek SP2NNO błyskawicznie znalazł rozwiązanie oświadczając: dam Ci moduł SDR RTL podpinany do laptopa, a jego wielkość i kształt nie wzbudzą żadnych podejrzeń, nawet Jamesa Bonda. Marek dał mi też duży zwój lekkiego drucika i zaopatrzony w taki sprzęt, wraz z żoną spakowaliśmy bagaże i wyruszyliśmy w daleką podróż – na spotkanie z wielką przygodą.
Po przelocie przez Atlantyk, w Miami meldujemy się na statku „Costa Luminosa”, należącym do najpiękniejszych statków włoskich linii Costa Cruises. Nazwa statku nawiązuje do światła i takie jest właśnie wnętrze statku, ponieważ jest ozdobione 120 przepięknymi żyrandolami z kryształowego szkła pochodzącego ze słynnego włoskiego Murano. Skrzące się światło, odbijane wielokrotnie przez żyrandole, błyszczące marmury i chromowane panele tworzy niemal bajkową scenerię. Wnętrza statku mienią się tysiącem świateł i barw. Nazwy restauracji i barów pochodzą od gwiazd, natomiast nazwy pokładów od kamieni szlachetnych. Czujemy się jak w raju i przygodę czas zacząć.
Miami – pierwsza próba mojej przygody krótkofalarskiej na pokładzie statku. Wyrzucam zwój 20 metrów antenowych za okno, uruchamiam radio na laptopie. Coś tam w tle słychać, wstrajam się i co słyszę? Energiczna pukanie do drzwi mojej kajuty. Wpada oficer z prośbą o demontaż „anteny”. Potulnie zwijam z myślą: prorok czy co? Skąd on wiedział o moim druciku? Na drugi dzień zadzieram głowę do góry: no tak, kilka pięter nade mną widać szklaną podłogę mostka kapitańskiego, która swoją szerokością obejmuje cały pokład statku. A że marynarze wzrok mają wyczulony, więc namierzyli mnie raz dwa. Ale nie poddam się!
Bahamy – moje drugie podejście, druga próba. Po kilku dniach dość męczącego zwiedzania, cały dzień na morzu. Mocno wieje, ale dzielnie wspinam się na najwyższy pokład i rozpinam prowizoryczna antenę poza wzrokiem marynarzy. Rozpinam ją i zaraz porywisty wiatr bierze sobie mój drucik na pamiątkę. Ale nie poddam się!
Jamaica – bez prób, bo na statku robi się niesympatycznie. Koronawirus dopadł nas nawet tak daleko. Władze lokalne nie zgadzają się, aby obywatele Włoch zeszli na ląd, a reszta narodowości po długim oczekiwaniu w niepewności udaje się w końcu na zwiedzanie wyspy, ale w okrojonym czasie pobytu na lądzie. Nie ma co ryzykować z nasłuchami.
Honduras – trzecia próba: może tym razem się uda? Znów melduję się z kolejnym drutem antenowym na górnym pokładzie. Mocowania anteny do elementów statku dla pewności wzmacniam sznurkiem, bo wieje jeszcze mocniej, ale antena ma się dzielnie. Podłączam radio i słucham, ale ryk oceanu o olinowanie i konstrukcje pokładowe zagłusza zupełnie głośnik komputera. Ale nie poddam się!
Antuqua i Barbuda – czwarta próba. Koronawirus zmienia nam plany rejsu. W ogóle nie dobijamy do tych wysp, ponieważ miejscowe władze rządowe nie zgadzają się na to. W Puerto Rico wysiedli pasażerowie, którzy mieli objawy COVID19, a my czekamy na wyniki ich testów. Na otarcie łez mamy spędzić o jeden dzień dłużej na Wyspach Kanaryjskich po drugiej, czyli naszej stronie oceanu. Jednocześnie zawieszone zostały wszelkie aktywności, aby pasażerowie nie byli zbyt blisko siebie. Odwołano wszelkie spektakle w teatrze, nieczynne są bary, sklepy, dyskoteki, siłownie, SPA, biblioteki itd. Ja, bogatszy o wcześniejsze doświadczenia, robię w sprawie nasłuchów wszystko jak wcześniej i nawet udało mi się znaleźć małe, nieużywane pomieszczenie na statku, żeby się schować przed hałasem. Wszystko już działa, ale żadnych stacji nie słychać! Na 80 i 40 metrach nic, bo za daleko od lądu, a wyższe pasma ciągle uśpione ze względu na marną aktywność słońca. Może, gdybym miał porządny odbiornik byłoby lepiej słychać, a mój SDR jest chyba za mało czuły. Ale nie poddam się!
Na środku Atlantyku koronawirus rozzuchwala się i dalej zmienia plany rejsu. Jesteśmy proszeni o pozostanie w swoich kabinach, a posiłki są nam dostarczane kilka razy dziennie bezpośrednio do kabin. Na Wyspach Kanaryjskich tylko tankujemy paliwo, a w rewanżu zostawiamy na lądzie kilku chorych pasażerów. Terminal jest pilnowany przez policję i nikt inny nie może wyjść na ląd. Dowiadujemy się, że rejs zostanie dramatycznie skrócony i nie będzie pływania po Morzu Śródziemnymi, a wszyscy pasażerowie (oprócz Włochów) muszą wysiąść na ląd w Marsylii we Francji.
Marsylia – stoimy w porcie 2 dni i nasłuchów już nie będzie, bo ważniejsze są tematy egzystencjonalne: jak dostać się do Polski skoro odwołane są połączenia lotnicze, prawdopodobnie zamykane są granice krajów europejskich. No i przede wszystkim, jak uciec z tego statku-pułapki? Coraz więcej policji i panów w ciemnych garniturach i ciemnych okularach pilnuje nas z brzegu. Pokład opuszczają obywatele Francji i pakowani po kilka osób do wielkich autobusów (dla zapewnienia bezpiecznego dystansu) rozwożeni są do domów, na nielicznie działające lotniska lub stacje kolejowe. Po Amerykanów i Kanadyjczyków rząd przysłał samolot. Niemców zaprosiła do siebie ich ambasada – byle tylko daleko od statku. A my, Polacy, jak wszyscy, którzy mieli kontakt z koronawirusem nie możemy samodzielnie podróżować po Francji. Zwracamy się do konsulatu RP w Mediolanie informując, że jesteśmy w pułapce i prosimy o pomoc w wydostaniu się. Żeby tylko nie wylądować w sercu epidemii we włoskiej Ligurii. Od razu nam lepiej, że ktoś z zewnątrz wie o naszym losie.
Savona (Włochy) – znów stoimy w porcie 2 dni. Sprawdził się czarny scenariusz: jesteśmy w Ligurii, w samym środku europejskiej epidemii. Sygnały karetek pogotowia brzmią nieustannie, a my siedzimy na spakowanych walizkach i przy telefonach szukając ratunku. Polski konsulat jest z nami w ciągłym kontakcie, ale przekazane za jego pośrednictwem propozycje włoskich władz sanitarnych nie są ciekawe. Mówi się, że zamkną nas w jakimś hotelu koło Rzymu na dwutygodniową kwarantannę. O nie, tylko nie to. Ale cóż, chcieliśmy przeżyć przygodę, to ją właśnie przeżywamy. Pokład opuszczają dalsi pasażerowie, w tym między innymi Skandynawowie bo Dania przysłała specjalny samolot po swoich obywateli. Pozostałe kraje sfinansują solidarnie powrót swoich ziomków do domu. No cóż, nie ma to jak dobrze żyć ze wszystkimi sąsiadami, z którymi się ma granice państwa. Elektronika i anteny już spakowane. No i poddałem się jednak w sprawach krótkofalarstwa.
Na drugi dzień rano słyszymy komunikat, żeby pojawić się z bagażami do wyjścia. Jaka volta decyzyjna – opuszczamy statek widmo i zawiozą nas do domu! Wolność, nareszcie. Pierwszy raz od 15 dni stajemy na niekołyszącej się ziemi, co za ulga. Cała nasza siedmioosobowa polska grupa wygodnie mości się w 30-osobowym autobusie. Każdy z nas ma leżące miejsce na 4 siedzeniach. O tak, w takich warunkach to można przejechać prawie całą Europę. Kierowcy pędzą z nami po pustych autostradach chyba nic nie jedząc po drodze. Nie widzimy tych dzielnych chłopców, ponieważ odgrodzeni są od nas naprędce zrobioną przesłoną. Dystans 1500 km przebywamy chyba w 17 godzin, a na granicach chcą się nas jak najprędzej pozbyć. Rano wspaniali Włosi zawożą każdego z nas pod samiuśkie drzwi domu – gratis, bo armator czuł się zobowiązany zapewnić nam bezpieczny powrót. Całujemy z radości drzwi mieszkania. Koniec pandemii na statku, początek pandemii na lądzie. A krótkofalarstwo – krótkofalarstwo przetrwa, jest dalej wspaniałe, a ja bogatszy o doświadczenia może podejmę kiedyś podobne wyzwanie.
Info: Andrzej SP9OHC (a.biskup@op.pl)
P.S.
Wszyscy z naszej ekipy cieszą się dobrym zdrowiem, czego i ja życzę Czytelnikom. Jedna z uczestniczek tego rejsu, Jennifer Catron, nakręciła dość ciekawy film pt. „Cruise Ship Partied On as Coronavirus Spread” – „Statek wycieczkowy uczestniczył w rozprzestrzenianiu się koronawirusa”. Film ten można obejrzeć na stronie: https://www.wsj.com/video/cruise-ship-partied-on-as-coronavirus-spread/7EDE1FAB-FFED-4F95-872A-D7EB22F3F74F.html
Zdjęcia z wyprawy:
1a. Szaleństwa dyskotekowe na statku w pierwsze dni rejsu trwały do późnej nocy.
1b. Te czekoladowe konstrukcje okrętowych cukierników cieszyły się dużym
powodzeniem u turystów.
2. Kiedy ogłoszono pandemię korona wirusa bar okrętowy opustoszał, a turyści przebywali zamknięci w swoich kajutach.
3. 7-kilometrowa plaża na Grand Kajmanie zabudowana luksusowymi hotelami z prywatnymi plażami. Parawanów nie trzeba było rozkładać.
4. Campingi na wodzie w porcie Amber Cove w Dominikanie.
5. Dominikana i jej dzika przyroda. Może tu kiedyś wrócimy ?
6. Dominikana kusi nas swoją egzotyką.
7. Widok na Dominikanę ze szczytu jedynej na Karaibach kolejki gondolowej na Isabel De Torres.
80. Port San Felipe wzniesiony na Dominikanie w XVI wieku w celu ochrony wyspy przed piratami. Obecnie, zamiast piratów, wyspę tę licznie nawiedzają turyści z całego świata.
9. Kajmany – kiedyś przystań dla piratów, a dziś przystań dla bezkresnych białych plaż.
10. Kucharze na statku tuczyli nas jak mogli, a wiszący most w Parku Narodowym Gumbalimba na holenderskiej wyspie Roatan nie zerwał się pod nami.
11. Małpy w Parku Gumbalimba są specjalistami i potrafią okraść ze wszystkiego nieświadomych tego turystów. Zawartość kieszeni i plecaków to ich miejsce poszukiwań.
12. Najbardziej egzotyczna straż graniczna jaką spotkaliśmy na wyspie Roatan.
13. Kuzyn krakowskiego lajkonika w Puerto Plata na Dominikanie.
14. Las deszczowy w Parku Narodowym w Puerto Plata to egzotyczna przyroda na wyciągnięcie ręki.
15. Las deszczowy w Parku Narodowym to naprawdę dzika przyroda.
16. Nie ma to jak sok ze świeżego kokosa na Wyspie Roatan wybrzeży Hondurasu.
17. Załogę statku stanowili przedstawiciele ponad 70 narodowości, a zdecydowana większość z nich pochodziła z Dalekiego Wschodu.
18. Nie udało się dogadać z oswojonymi papugami na wyspie Roatan.
19. Spacerując w Parku Gumbalimba na wyspie Roatan trzeba uważać, aby nie nadepnąć na przechodzące ścieżkami iguany.
20. Parasolowa uliczka w Puerto P{lata na Dominikanie.
21. Miami – jedno z najbogatszych miast w USA.
22. Miami Beach to miasto absolutnie nie na naszą kieszeń.
23. Niech żyje przyjaźń polsko-dominikańska.
24. Niech żyje przyjaźń polsko-meksykańska.
25. Port Amber na Dominikanie jest jednym z najczęściej odwiedzanych portów przez statki wycieczkowe.
26. San Juan w Puerto Rico. Mam bzika na punkcie flag.
27. Za pan brat z byłem prezydentem USA J. F .Kennedym. w San Juan w Puerto Rico. Jest to jeden z największych posągów prezydentów USA.
28. Wjazd do El Cedral na wyspie Cozumel – charakterystyczny element architektury meksykańskie.
29. Pod koniec rejsu pokład był niemal pusty, ponieważ wszyscy turyści, obawiając się korona wirusa, przebywali w swych kajutach.
30. Odbijamy z San Juan w Puerto Rico nie wiedząc, że w Europie szaleje korona wirus i że to ostatni z odwiedzanych przez nas portów.
31. Koronawirus dramatycznie zmienił przebieg rejsu. Takie środki bezpieczeństwa towarzyszyły pierwszej dostawie środków ochrony osobistej w Marsylii.
+ Mapa